جاده‌های فرسوده، مانع بزرگ در مسیر پیشرفت شهرستان میرآباد

اکنون چهار سال تمام از ارتقاء میرآباد به شهرستان می‌گذرد؛ چهار سالی که می‌توانست و باید آغازی باشد بر یک جهش بزرگ در مسیر توسعه، عمران و رفاه عمومی منطقه. اما تجربه  به ما می‌آموزد که *عنوان اداری بدون زیرساخت، ظرفی است بی‌مظروف.* آنچه توسعه را معنا می‌بخشد، اقدامات زیربنایی و پایدار است، نه صرفاً تغییر در تابلوها و نقشه‌ها.

امروز باید اعتراف کرد که شریان‌های ارتباطی این شهرستان – از جمله جاده‌های میرآباد – سردشت، میرآباد – پیرانشهر و مسیر به قاسم‌رش – که پیشینه آنها به بیش از شصت سال پیش بازمی‌گردد – دیگر پاسخگوی نیازهای روز نیستند. آن جاده‌ها در زمان خود، متناسب با ظرفیت محدود و ضرورت‌های همان دوره ساخته شدند؛ اما حالا در میانه قرن بیست‌ویکم، این مسیرهای فرسوده، بیش از آنکه تسهیل‌کننده باشند، مانعی در راه پیشرفت‌اند.

همچنین، مسیرهای راهبردی چون میرآباد – مهاباد و محور به بازارچه مرزی (که بالقوه می‌تواند شاهراه تجارت و اقتصاد منطقه  در آینده شود) هنوز از نعمت آغاز عملیات اجرایی جدی محروم‌اند. روشن است که بدون این پیوندهای حیاتی، صحبت از توسعه اقتصادی، جذب سرمایه و رونق پایدار، سخنی بیش از یک شعار نخواهد بود.

هر مدیر آگاه می‌داند که جاده‌ها، صرفاً آسفالت بر زمین نیستند؛ آنها رگ‌های حیاتی یک پیکره‌اند که حیات و پویایی را به تمام اعضای آن منتقل می‌کنند. فرمانداری موظف است با استفاده از تمام ظرفیت‌های قانونی، ارتباطات استانی و ملی، و بسیج امکانات، این طرح‌ها را از روی کاغذ به عرصه عمل بیاورد.

امروز، مسئولیت تاریخی بر دوش مدیریت شهرستان است: اینکه تصمیم‌ها و اقدامات این مقطع، میراثی شود که نسل‌های بعد به نیکی یاد کنند، نه فرصتی از دست‌رفته در تاریخ توسعه این دیار.

✍️ عمر عثمانی